ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI POLSKI

11   LISTOPADA  2014 R.

Wiersz Anna Rudawcowej ku czci Marszałka Polski Józefa Piłsudzkiego
 Aktualny na dzisiejsze święto.

Ballada o rycerzu bez skazy i bez trwogi. Bywa tak, że w Bajce nieraz Słychać prawdy twardy zgrzyt,  Bywa tak, że prawda szczera  Jest jak bajka, jest jak mit.  I są czyny tak skrzydlate  I są słowa, których treść  Trzeba ubrać w złotą szatę  I złotymi nićmi pleść:  Czy to bajka, czy ballada  Czy to prawda, czy to mit?...  Patrz - tam klęczy postać blada  I kajdanów słychać zgrzyt.  Była możną, dumną panią,  Pierwszą wśród królewskich cór,  Lecz zły smok się zawziął na nią,  Srogi smok w kajdany skuł.  Opuszczona w poniewierce,  Wiara w wolność - to jej broń  Ból rozdziera, krwawi serce,  Wieniec z cierni zdobi skroń.  Kto pośpieszy jej z pomocą,  Kto łańcuchy zdejmie z rąk,  Kto zwycięży ciemne moce  I zaklęty złamie krąg?  Ciężko wejść na szklaną górę  Gdzie potworny wstrętny gad,  Co królewską więzi córę  Czuwa u żelaznych krat.  Mija czas... pewnego razu  Wieść gruchnęła, cudna wieść  Rycerz dzielny i bez skazy  Idzie, śpieszy pomoc nieść.  Nie miał skarbów ni korony,  Jeno prawe serce miał,  Więc królewnie uwięzionej,  Smutnej Pani serce dał.  Leci wieść: już Rycerz blisko,  Z głodu, znoju, śmierci drwi,  Jeno szablę mocno ściska  I krzaczaste marszczy brwi.  Idzie we dnie, idzie w nocy  Poprzez gęsty borów szum,  Wiedzie z sobą do pomocy  Szarych chłopców szary tłum.  By królewnę z ręki obcej  Wydrzeć, skruszyć czarów moc.  Giną, giną szarzy chłopcy  Walczy rycerz dzień i noc.  Nie zna strachu, nie zna klęski,  Jeszcze jeden, drugi krok -  Już u celu Wódz zwycięski'  Zginął w walce podły smok.  Zginął, przepadł, nie powstanie,  W proch się sypie krwawy bicz,  A u nóg królewskiej Pani  Płonie ogień, płonie znicz.  Czary znikły bez powrotu,  Przed Królewną prosty szlak,  Znowu zerwał się do lotu  Biały Orzeł - dumny ptak.  No a Rycerz ? Co z Rycerzem?  Czuwał przy swej Pani On,  Aż pewnego dnia na wieży  Dzwon zapłakał smutny dzwon.  Coraz głośniej, tęskniej dzwonił  Ziemię okrył czarny cień...  Dumna Pani łamie dłonie,  Przyszedł dla Niej straszny dzień.  Dumna Pani jest w żałobie:  Ten co był bez plam i skaz,  Srebrny Rycerz leży w grobie  Srebrny Rycerz cicho zgasł.  Już nie ściska szabli w ręce  Już nie marszczy groźnych brwi  Bo się spalił w trudach, w męce,  Bo za dużo dał swej krwi.  Odszedł więc w niebieskie progi  Poza ziemskich cierpień wał -  Rycerz dzielny i bez trwogi  Co swej Pani życie dał  Ale dusza Bohatera  Czuwa, patrzy w nowy świt...  Bywa tak, że prawda szczera  Jest jak bajka, jest jak mit.  Bywa tak, że nie ma zgonu  Tam gdzie wielkość walczy ze złem  Śpi pod wieżą srebrnych dzwonów  Srebrny Rycerz srebrnym snem.