Wspomnienia jednak wracają

Dziś tak trudno sobie wyobrazić to co w Święta Bożego Narodzenia przeżywali Sybiracy  na Nieludzkiej Ziemi, tęsknota za ciepłem rodzinnym, za blaskiem pachnących lasem choinek za świątecznie nakrytym stołem. Sponiewierani, głodni zziębnięci i tylko wspomnienia z chwil szczęścia przeżytych w Ojczyźnie. Wtuleni  w siebie, wpatrzeni w światło  kopcącej naftówki, jedyne ciepło to własne ciała i własne oddechy. Sen czy jawa „Wśród Nocnej Ciszy”, śpiew ,wspomnienia  nadzieja i modlitwa.  Czy o tym ktoś dzisiaj pamięta? Czy ktoś pamięta o tych co pozostali w tej zmarzniętej ziemi? O cierpieniu fizycznym i moralnym? Może tylko nieliczni wspomną  przy wigilijnym stole,  tych którzy nie doczekali powrotu do ojczyzny. Te stoły , które będą nakryte do uroczystej kolacji pojawiały się jak Fata Morgana w naszej wyobraźni. To wspomnienie, to refleksja, a tamto to zły sen to koszmar z którego nastąpiło jednak przebudzenie, ale zapomnieć nie sposób i przypomnieć wypada o wygnańcach tych, co jeszcze żyją i tych co zostali w tej zmarzniętej obcej   ziemi.

W sybirskiej chacie

W sybirskiej chacie

Zimno, ponuro w mej sybirskiej chacie

Białej od szronu i od siwej troski:

Na ośnieżonym oknie zlodowaciał

Mały posążek smutnej Matki Boskiej.

W mojej sybirskiej chacie mróz zagościł

Głód do drzwi puka coraz natarczywiej:

Dokąd się udać? Gdzie szukać litości?

Kto nas usłyszy - umarli czy żywi?

Gdzie prawo dla nas - bydląt i nędzarzy,

Pariasów ludzkich, ofiar złej przemocy?

Kto nas osądził i kto się odważy

W ostatniej chwili pośpieszyć z pomocą?

W sybirskiej chacie głodne dzieci płaczą,

Skulone, sine na barłogu leżą,

Kto skazał je na ten psi los tułaczy,

Na podły los zamkniętych w klatce zwierząt?

Kto nasze ścieżki tak tragicznie splątał,

Kto rzucił nas w sybirskich śniegów kłęby,

Gdzie mróz i nędza czają się po kątach,

Gdzie śmierć i obłęd szczerzą czarne zęby?

Tak strasznie jest umierać na obczyźnie,

Ostatni błysk nadziei w sercu dobić

I obcą ziemię prochem swym użyźnić

I śniąc o Polsce, tęsknić nawet w grobie.

Nie! Przetrwać wszystko - głód i mróz piekący

Nie mówić nic, nie skarżyć się nikomu,

Jak wściekły pies zaszczuty, zdychający,

Ostatkiem sił chcę dowlec się do domu!

Sybir 1941 rok         Anna Rudawcowa