Wiersze na Boże Narodzenie

                                          Dla dzieci

                                           Anny Rudawcowej 

    

Największa gwiazda

Za parkanem księżycowym

Za srebrzystym płotem

W czarnym niebie biały anioł

Sieje gwiazdy złote.

Tu malutkie, a tu większe,

A tam całkiem duże

Wyrastają, rozkwitają

Na puszystej chmurze.

Biały anioł skosi gwiazdy

I powiąże w snopki,

A największą zrzuci z nieba

Nad ubogim żłobkiem.

I zobaczą pastuszkowie i zobaczą króle

Jak ta gwiazda złotym blaskiem

Dzieciątko utuli.

Jak swym ciepłem i jasnością

Nóżki mu ogrzeje

Jak wskazywać będzie ludziom

Drogę wśród zawiei.

                     

Jak to było na choince

Wszyscy twierdzą, że zawinił pajac kolorowy,

Który pierwszy się posprzeczał z aniołkiem cukrowym.

A zaczęła się od tego cała awantura, że powiedział pajac:

- Ze mnie - największa figura!

Jestem piękny, skaczę, tańczę, wspinam się po lince,

- Nikt z zabawek nie dorówna mi na tej choince!

A aniołek:

- Fe! Nie lubię gdy się przechwalają!

Zresztą wspinać się po lince umie byle pająk!

Nie rozumiem więc doprawdy o co tyle zgiełku?

Ja przynajmniej jestem słodki:

Z cukru mam skrzydełka! Z cukru - rączki,

Z cukru - nóżki, nosek, buzia, główka,

A pomimo to nie mówię o sobie ni słówka;

Chociaż wiszę obok gwiazdy na samym wierzchołku...

Pajac bąknął:

- Bardzoś skromny, mój drogi aniołku!

- I ja również nie rozumiem o co tyle krzyku,

-powiedziało nadąsane serduszko z piernika.

-każdy wie, że nic nie warte drzewko bez serduszka...

- O, przepraszam! Bez nas także! - krzyknęły jabłuszka.

- Kto ozdobą jest prawdziwą to nie tajemnica -

Spójrzcie na mnie - mówi dumnie piękna baletnica.

Aż się wreszcie odezwała kolorowa świeczka:

- Widzę, że bez mej pomocy nie ustanie sprzeczka!

Powiedziała i błysnęła złocistym płomykiem,

Aż poleciał na podłogę z wielkim krzykiem.

Aż ze strachu na choince wszystkim kłótnia zbrzydła

I stopiły się z gorąca aniołkowe skrzydła.