CHOINKA

Choinka

Ubrali choinkę w powiewne welony,

W złociste brzęczące łańcuchy,

Ubrali gałązki pachnące, zielone

W zabawki tęczowe i kruche.

A potem wysoko, na samym wierzchołku

Przypięli gwiazdę - nic więcej,

A niżej - ślicznego, jak pazik aniołka

I Dziecię uśpione w stajence.

I nikt kto się cieszył jej blaskiem i krasą,

Jej szatą wspaniałą i cienką,

Nie wiedział że biedna tęskniła za lasem

I swoją skromniutką sukienką.

I nikt nie domyślił się tej tajemnicy

I nikt nie dowiedział się wcale,

Że krople - bursztyny, że krople żywicy,

To łezki tęsknoty i żalu.

Lecz potem, gdy zabrzmiał śmiech dzieci i żarty,

Gdy świeczek błysnęły ogniki,

Ujrzała choinka szeroko rozwarte

Oczy małego chłopczyka.

A było w nich tyle dziecięcej radości

I były tak jasne jak zorze,

Że już nie pragnęła choinka wolności

I już nie myślała o borze.

                 Anna Rudawcowa